Bergingsbedrijf Wolves Mobiliteit is dit jaar gestart met een bedrijfsopvangteam (BOT). Zes medewerkers – zelf vaak ook bergers – bieden nazorg aan collega’s die heftig dingen hebben gezien. Carolien Rutenfrans: “Onze medewerkers zijn ons heel dierbaar”.
Naam Carolien Rutenfrans
Bedrijf Bergingsbedrijf Wolves Mobiliteit
Functie HR-manager
Booster: Jullie zijn een van de weinige bergingsbedrijven met een bedrijfsopvangteam. Waarom hebben jullie daarvoor gekozen?
Carolien: “Wij halen auto’s op die bijvoorbeeld langs de snelweg staan na een ongeluk. Ik schrik niet meer van een auto in de kreukels. Maar toen ik als planner een melding van een dodelijk ongeval ontving… dat gaat over menselijk leed. Dat is zó heftig. Dan krijg je altijd kippenvel.”
Hoe gaan jullie daar dan mee om?
“Dat was inderdaad de vraag. We hebben veel contact met de brandweer en ambulancediensten bij een ongeval. Zij hebben dus opvangteams en vroegen aan ons: ‘Hoe gaan jullie om met heftige gebeurtenissen?’”
En het antwoord was?
“Hier in het oosten van het land zijn we heel nuchter. We lossen veel op met een grapje, maar soms is dat niet genoeg. We mogen wél laten zien als we geraakt worden of stress hebben. Dus hebben we via de Ambulancedienst Oost contact gezocht met Esther Roelofs van Praktijk Mirte om ook een team op te zetten – zij coacht ook opvangteams.”
Zelf heb je ook jarenlang geholpen met auto’s bergen door de planning te verzorgen. Heb jij ooit gedacht: had iemand mij maar opgevangen?
“Gelukkig niet. Ik heb ook 5 jaar leidinggegeven aan de afdeling. Toen zag ik wel hoe belangrijk het is goed te luisteren naar collega’s. Gaat het wel goed met je?”
Dus eigenlijk was je toen een soort BOT in je eentje?
“Ik had natuurlijk niet de opleiding die onze teamleden nu wel krijgen. Esther heeft een pittig programma en protocol geschreven. Wat zijn signalen om in te grijpen? Waar heb je het over? En wanneer moet je gespecialiseerde hulp inschakelen? Dat leer je allemaal in twee volle dagen training.”
Heb je een voorbeeld van een mogelijk traumatische gebeurtenis?
“Kijk, een berger komt in principe nooit als eerste bij een ongeluk aan. Meestal zien we het slachtoffer niet. Maar we zien wel een ravage. Sporen – als je begrijpt wat ik bedoel. Of er zijn omstanders die nog in shock zijn. Onze medewerkers zijn wel iets gewend, maar toch: de enige manier om iets vervelends een plekje te geven, is door erover te praten.”
En praten kan dus met jullie opvangteam. Hoe werkt dat?
“Je kunt natuurlijk altijd zelf bellen na een gebeurtenis. Maar als er een dodelijk ongeval is – en dat krijgt de planning meestal door via het Landelijk Centraal Meldpunt – seinen we het BOT al in. Dan weten ze dat ze moeten checken hoe het met de berger gaat.”
Hoe vaak maken jullie iets heftigs mee?
“Te vaak, helaas. Ik denk dat we elke maand wel een dodelijk ongeval aantreffen.”
Kunnen medewerkers het opvangteam eigenlijk goed vinden?
“Eerlijk gezegd moest het even op gang komen. Maar nu vinden onze bergers steeds vaker de weg naar het opvangteam. Ik denk dat onze medewerkers nu een paar keer per maand gebruik maken van het BOT.”
Soms is het best moeilijk om over heftige dingen te praten…
“Ik weet dat het aangaan van gesprekken best lastig is. Iedereen gaat anders met stressvolle situaties om. Medewerkers die contact hebben met het BOT voelen zich eigenlijk altijd wel geholpen of getroost. Het is misschien ook een beetje wennen…”
Wanneer is een BOT-lid voor het laatst in actie gekomen?
“Vorige week was er nog een heftig ongeluk op de A1, helaas ook met een dodelijk slachtoffer. Onze berger had het daar moeilijk mee. Meteen stapte een teamlid van het opvangteam in de auto en dronk een kop koffie met hem. Ze was zelfs vrij die dag, maar wij laten niemand alleen.”
Dat zegt wel iets over de leden van het opvangteam…
“Maar het is ook mooi als je elkaar kan helpen, toch? Wij zijn waakzaam. Dat betekent dat we veilig langs de weg werken, maar óók op elkaar letten. Ik hoop dat meer bedrijven in bergersland ons voorbeeld volgen.”